مرحوم سید امیراحمد کرمانی فرزند سید علی ساکن جوشقان قالی

تحصیلات خود را مدرسه ی صدر اصفهان آغاز کردند وبرای ادامه تحصیل نزد استاد حبیب الله کاشانی  به شهر کاشان  مهاجرت نمودند.بعد از پایان تحصیلات خود به جوشقان آمده وبه شغل معلمی،سردفتری و روحانیت  مشغول گردیدند.

مرحوم امیرآقا کرمانی در آن دوران بعنوان اولین مدیر در جوشقان معرفی می گردند اما بعد از به قدرت رسیدن رضا شاه و متحد الشکل کردن لباس ها،مرحوم امیرآقا چون دارای لباس روحانیت بوده اند این فرمان رضا شاه را قبول نکرده بوده اند و از کار خود استعفاء می دهند.

ایشان یکی از شاعران برجسته و مشهور جوشقان قالی بوده اند که به دو زبان فارسی و محلی شعر می سروده اند و برخی از اشعار معروف ایشان هنوز در بین بسیاری از مردم رواج دارد.که از مهمترین این اشعار می توان به شعر حمام و شعری که در مدح امامزادگان سروده اند اشاره نمود.همچنین ایشان در علم طبابت نیز سر رشته هایی داشتند  تا بدان جا که جان بسیاری از مردم را با تجویز داروهای گیاهی نجات می دادند.

 از دیگر فعالیت های ایشان ایراد سخنرانی در مساجد وانجام کارهای عمرانی برای جوشقان و همچنین به واسطه ی دارا بودن دفتر ازدواج و سردفتری آن در تمامی جشن های عروسی جوشقان و اکثر مناطق اطراف آن که جزء بخش جوشقان بوده حضور پیدا می کردند.

ایشان در زیر نامه ها و پیش دوستان می گفتند که من در 72 سالگی از دنیا خواهم رفت و دلیل این گفته ی خود را به خوابی که دیده بودند ربط می دادند.ایشان می گفتند که من خواب دیدم که دو نفر سید،انگشت خودشان را به سمت من نشانه گرفتند و گفتند عَج عَج.که درست همین بود و ایشان در سن 72 سالگی در تاریخ 24/1/1329 دار فانی را بدرود گفتند و در قبرستان نو قم به خاک سپرده شدند.

 

 در ادامه اشاره ای می شود به مثنوی معروف حمام  سروده ی سید امیر احمد کرمانی:

 

به روز جمعه کردم قصد حمام                               که تا شویَم به دست خویش اندام

 در آدینه چه  باشد  استطابه                               بــر آید  دعـوت  حق  را  اجــــابـه  

برون آمدم چون ازمنزل خویش                              روان  گشتــم  ره حمــام در پیش

دری دیدم خراب و هم شکسته                            ز قیــد هستی خود رخت بستــه

به آرامی چو آن در را   گشودم                             قــدم آهستـــه  در دالان  نهــادم

چو دالان جهنم تنگ  و  تاریک                              چو فکر ممسکان کوتـاه و باریــک

چو می رفتم من ازآن معبر تنگ                           سرم ازهرطرف می خورد بر سنگ

به هرجادست خود رامی کشیدم                         به دیواری شکسته می رسیدم  

رسیدم عاقبت با حدس و تخمین                         به خلوت خانه ی تاریک و چرکین

به تاریکی  در  آن  ویرانه  گلخـن                           لــباس  خــود بــرون آوردم از تـــن 

به یک  دهلیز  تاریکی  رسیدم                            چو کوران پای خود را می کشیدم

خلاصه با هزاران خوف و تشویش                          دوبـــاره بازگشتــم از ره خویــش

شدم وارد به یک ظلمت  سرایی                          کثـــافت خـانه ی وحشت فزایــی

ستادم  لحظه ای  لاحول  گویان                           خزانه پیش چشمم شد نمایان

به  آرامی  در  آن  تاریک  خانه                             رسیـــدم پــای اورنگ خزانــــه

نهادم  پای  بر  بالا  به   امیـــد                             کف پایــم لزج چون بود لغزیــد

از  آن بالا بـه  پاییـن  اوفتـادم                               زبان بیهوده بر  نفرین گشادم

روان گشتم چه بایک آب وتابی                             فتـــادم ناگهان در منجلابـــی

خط سیرم به گودی منتهی شد                            دماغ جانم از فکرت تهی شد

بگفتــم کدخــدا نبود در ایـن ده                             که تا تنظیم سازد از که  و مه  

بگفتاکدخدایش بی حقوق است                           ازاین ره کار و بارده شلوغ است

بگفتم باشد این عصر مشعشع                             بگفتـــا من ندانــم غیر بـع بـع

بگفتم جمله عالم گلسِتان است                           به عهد پهلوی رشک چنان است

چـرا اینـگونه این ده مانده  برجــا                            خراب و ضایع و متروک و رسوا

بگفتا چون شه ما را خبر نیست                            ز قانون اندر اینجاها اثر نیست

بگفتم چون دهی حمامش این است                     جهنم بهتر از این سرزمین است

                  

    

با تشکر فراوان از سید محمد کرمانی